Месяц: Февраль 2020

Армянский — eдинствeнный язык в мирe, в котором нaзвaниe Библии имeeт прямоe и дословноe отношeниe к Богу. Библия нa aрмянском звучит как «Aствaцaшунч», что дословно означает, «Божье Дыхание».  

Первые переводы Библии на армянском языке были сделаны устно сразу после принятия христианства в качестве государственной религии в 301 году. Тогда в Армении еще не было алфавита и духовные служители устно переводили Библию для распространения христианства в стране и проведения обрядов.

После создания армянского алфавита в 405 году Библия впервые была переведена на армянский язык с сирийского Пешитты (перевод христианской Библии на сирийский язык).

Повторный перевод был сделан в последовавшие несколько лет после Эфесского собора в 431 году (Вселенский Собор христианской церкви). Переводчиками Библии на армянский язык стали Месроп Маштоц, Саак Партев, Езник Кохбаци, Корюн, Овсеп Пагнаци, Ован Екегецаци, Гевонд Вардапет и другие.

Перевод был сделан на классическом древнеармянском языке, который сейчас является официальным языком Святой Армянской апостольской церкви.

Первая армянская Библия была напечатана в Амстердаме 13 октября 1666 года усилиями армянского духовного деятеля Воскана Ереванци.  Книга вышла огромным для того времени тиражом — 5000 экземпляров. Две книги из тиража были особенными: вручную был сделан переплет, а на корешке была изображена Богоматерь с Иисусом Христом на руках. Эти Библии были преподнесены французскому королю Людовику XIV и Папе Римскому Клементу IX.

Армянская церковь празднует Масленицу в преддверии Великого поста 
________________

Армянская апостольская церковь празднует в воскресенье, 23 февраля, Истинную масленицу, предшествующую Великому посту.

Масленица у армян называется Барекендан, что дословно означает «доброе житие». В старину на праздник готовили обильную пищу, веселились, а бедняки становились предметом всеобщего внимания и пользовались общественным столом. В воскресную ночь после Масленицы на ужин ели мацун (кисломолочный напиток) и катнов — молочную рисовую кашу.

Традиционно в этот день проходят карнавальные шествия, сопровождаемые маскарадом, песнями и танцами.
Истинная масленица (Бун Барекендан) отмечается в воскресенье перед началом Великого поста. За день до этого, в субботу, алтарная завеса в храмах закрывается на весь период Великого поста.

Масленица является выражением добродетелей. В этот день люди выходят из траура и начинают радоваться, забывают о страданиях и находят утешение. Каждый христианин смиренностью души, покаянием, постом и с надеждой на милость Божия приступает к сорокадневному Великому посту.

Сразу за сорокадневным постом следует еще недельный пост – Страстная Седмица. Великий Пост охватывает семь воскресений, отражающих восемь особо памятных событий: жизнь в раю (Истинная Масленица), изгнание, возвращение блудного сына, притчу о неверном домоправителе, притчу о неправедном судье, пророчество о втором пришествии и Вход Господень в Иерусалим (Вербное Воскресенье).

Wine Works գինու գործարանը շատ մեծ տպավորություններ թողեց ինձ վրա։ Այնտեղ գործարանի սեփականատեր Վահե Քյոշքերյանը ծանոթացրեց մեզ գործարանի ստեղծման պատմությանը, գինու ստեղծման տարբեր տեխնոլոգիաների հետ, գինու տեսակների և նրանց համադրությունները տարբեր ուտեստների և մթերքների հետ։ Թեկուզ գինու գործարանը ուներ փոքր չափսեր, սակայն մեծ քանակի արտադրություն ուներ։ Այնտեղ նրանք մեզ հյուրասիրեցին «Ոսկեհատ» տեսակի սպիտակ գինիով, որն ուներ յուրահտուկ համ։ Այնտեղից վերադարձանք բարձր տրամադրությամբ և մեծ տպավորություններով։

Մեր տոհմը Լոռու հին ազնվական տոհմերից մեկն է։ Իր մեջ ունի պահած շատ ավանդություններ։ Այդ ավանդություններից երևում է, որ նա եկվոր է, բայց պարզ չի՛, թե ո՛րտեղից։ Թե եկվոր է՛լ է, անհերքելի հիշատակարանները ցույց են տալիս, որ նա վաղուց է հաստատված Լոռու Դսեղ գյուղում։

Իմ հայրը, Տեր Թադեոսը, նույն գյուղի քահանան էր։ Ամենալավ և ամենամեծ բանը, որ ես ունեցել եմ կյանքում, այդ եղել է իմ հայրը։ Նա ազնիվ մարդ էր և ազնվական՝ բառի բովանդակ մտքով։ Չափազանց մարդասեր ու առատաձեռն, առակախոս ու զվարճաբան, սակայն միշտ ուներ մի խոր լրջություն։ Թեև քահանա, բայց նշանավոր հրացանաձիգ էր և ձի նստող։

Իսկ մայրս բոլորովին ուրիշ մարդ էր։ Երկու ծայրահեղորեն տարբեր արարածներ հանդիպել էին իրար։ Մայրս – Սոնան, որ նույն գյուղիցն էր, սարում աչքը բաց արած ու սարում մեծացած, մի կատարյալ սարի աղջիկ էր, ինչպես գյուղացիքն են ասում,— մի «գիժ պախրի կով»։ Նա չէր կարողանում համբերել հորս անփույթ ու շռայլող բնավորությանը, և գրեթե մշտական վեճի մեջ էին այդ երկու հոգին։ Ա՛յդ էր պատճառը, որ հայրս երբեմն թաքուն էր տեսնում իր գործը։ Շատ է պատահել, որ, մայրս տանից դուրս է գնացել թե չէ, ինձ կանգնեցրել է դռանը, որ հսկեմ, ինքը ցորենը լցրել, տվել մի որևէ պակասավոր գյուղացու կամ սարից իջած թուրքի շալակը։

Իրիկունները, երբ տուն էինք հավաքվում, մայրս անդադար խոսում էր օրվան անցածի կամ վաղվան հոգսերի մասին, իսկ հայրս, թինկը տված՝ ածում էր իր չոնգուրն ու երգում Քյորօղլին, Քյարամը կամ ո՛րևէ հոգևոր երգ։

Ահա այս ծնողներից ես ծնվել եմ 1869 թվի փետրվարի 7-ին։ Մանկությունս անց եմ կացրել մեր գյուղում ու սարերում։

Մի օր էլ մեր դռանը մայրս ճախարակ էր մանում, ես խաղում էի, մին էլ տեսանք, քոշերը հագին, երկար մազերով ու միրքով, երկաթե գավազանը չրխկացնելով, մի օտարական անցավ։

–Հասի՛ր, էդ կլեկչուն կա՛նչիր, ամանները տանք, կլեկի,– ասավ մայրս։ Խաղս թողեցի, ընկա ուստի ետևից կանչեցի։ Դուրս եկավ, որ կլեկչի չէ, այլ մեր ազգականի փեսա տիրացու Սհակն է։ Սկսեցի զրույց անել։ Տիրացուն խոսք բաց արավ իր գիտության մասին։

– Տիրա՛ցու ջան, բա ի՜նչ կլինի, մեր գեղումը մնաս, երեխանցը կարդացնես,– խնդրեց մայրս։

– Որ դուք համաձայնվեք, ինձ պահեք, ես էլ կմնամ, ի՜նչ պետք է ասեմ,– հայտնեց տիրացու Սհակը։

Գյուղումն էլ տրամադրություն կար, և, մի քանի օրից հետո, տիրացու Սհակը դարձավ Սհակ վարժապետ։ Մի օթախում հավաքվեցին մի խումբ երեխաներ, տղա ու աղջիկ շարվեցին երկար ու բարձր նստարանների վրա, եղավ ուսումնարան, և այստեղից սկսեցի ես իմ ուսումը։

Մեր Սհակ վարժապետը մեզ կառավարում էր «գաւազանաւ երկաթեաւ»։ Իր երկաթե գավազանը, որ հրացանի շամփուրի էր նման, երբեմն ծռում էր երեխաների մեջքին, ականջները «քոքհան» էր անում և մեծ կաղնենի քանոնով «շան լակոտների» ձեռների կաշին պլոկում։ Ես չե՛մ կարողանում մոռանալ մանկավարժական այդ տեռորը։

Վարժապետի առջև կանգնած երեխան սխալ էր անում թե չէ, սարսափից իրան կորցնում էր, այլևս անկարելի էր լինում նրանից բան հասկանալ, մեկը մյուսից հիմար բաներ էր դուրս տալի։ Այն ժամանակ կարմրատակում, սպառնալի, չուխի թևերը էտ ծալելով, տեղից կանգնում էր վարժապետը ու բռնում… Քիթ ու պռունկն արյունոտ երեխան, գալարվելով, բառաչում էր վարժապետի ոտների տակ, զանազան սրտաճմլիկ աղաչանքներ անելով, իսկ մենք, սփրթնած, թուքներս ցամաքած, նայում էինք ցրտահար ծտերի նման շարված մեր բարձր ու երկար նստարանների վրա։ Ջարդած երեխային վերցնում էին մեջտեղից։

– Արի՛,– դուրս էր կանչում վարժապետը հետևյալին…

Մի երեխայի ուսումնարան ղրկելիս հայրը խրատել էր, թե՝ «վարժապետն ի՛նչ որ կասի, դու էլ էն ասա»։ Եկավ։

Վարժապետն ասում է՝ «Ասա՛ այբ»։

Նա էլ կրկնում է՝ «Ասա այբ»։

– Տո շան զավակ, ես քեզ եմ ասում՝ «Ասա այբ»։

– Տո շան զավակ, ես քեզ եմ ասում՝ «Ասա այբ»։

Այս երեխայի բանը հենց սկզբից վատ գնաց, և այնքան ծեծ կերավ, որ մի քանի ժամանակից «ղաչաղ» ընկավ, տանիցն ու գեղիցը փախավ, հանդերումն էր ման գալի։ Բայց մեր Սհակ վարժապետի չարությունից չէր դա։ Այս տեսակ անաստված ծեծ այն ժամանակ ընդունված էր և սովորական բան էր մեր գյուղական ուսումնարաններում։ Գյուղացիներից էլ շատ քչերն էին բողոքում։ Այդ ծեծերից ես չկերա, որովհետև վարժապետը քաշվում էր հորիցս, բայց մանավանդ մորիցս էր վախենում։ Չմոռանամ, որ Սհակ վարժապետին սիրում էին մեր գյուղում և մինչև օրս հիշում են։

Տասը տարեկան, մեր գյուղից հեռացել եմ Ջալալօղլի, ուր մեծ և օրինակելի ուսումնարան կար, այդ ժամանակ Լոռում շատ հայտնի «Տիգրան վարժապետի» հսկողության տակ։ Այնտեղից էլ անցել եմ Թիֆլիս՝ Ներսիսյան դպրոց, որ չեմ ավարտել։

Շատ վաղ եմ սկսել ոտանավոր գրել։ 10—11տարեկան ժամանակս Լորիս-Մելիքովի վրա երգեր էին երգում ժողովրդի մեջ։ Այդ երգերին տներ էի ավելացնում և գրում էի զանազան ոտանավորներ–երգիծաբանական, հայրենասիրական և սիրային։ Սիրային ոտանավորներից մեկը, մի դեպքի պատճառով, տարածվեց ընկերներիս մեջ ու մնաց մինչև օրս։ Ահա՛ այդ ոտանավորը.

МУЗЕЙ  

Сергей Параджанов (Саргис Параджанянц, 1924-1990) — автор нескольких фильмов-шедевров принесших ему всемирную славу. Это — « Тени забытых предков» (1964), « Цвет граната» («Саят-Нова»)( (1969), «Легенда о Сурамской крепости»(1984) и «Ашик-Кериб»(1988). Вклад Параджанова в искусство кино, это прежде всего оригинальный поэтический киноязык, высоко оцененный современниками. В систему его эстетики входило также пластическое искусство, основанное на традициях армянского, восточного и европейского искусства.

Музей С.Параджанова был создан решением правительства Армении в 1988 году после первой выставки в Музее народного искусства. Часть работ с выставки на сумму 40 тысяч рублей была приобретена, остальные С.Параджанов подарил музею. Было выделено соответствующее помещение — два строящихся дома в этнографическом квартале «Дзорагюх» под музей и дом для С.Параджанова. Землетрясение 1988 года задержало строительство и музей был открыт в 1991 году.

Основу собрания составляют более 600 работ С.Параджанова, многие из которых экспонировалась на двух выставках в Музее народного искусства в 1988 и 1989 годах в Ереване, а также обстановка тбилисского дома и личные вещи, перевезенные в Ереван по его воле еще при жизни. За годы существования музея фонды значительно пополнились. Сегодня их количество составляет более 1500 единиц хранения. В фондах музея хранятся письма самого режиссера, а также А.Тарковского, Л.Брик, Ю.Никулина, В.Катаняна и других деятелей культуры.

Произведения С.Параджанова — ассамбляжи, плоские и объемные коллажи, рисунки, куклы, эскизы к фильмам — своеобразная реакция на жизнь и события, его пластическое восприятие мира. Творчество художника не имеет прямых аналогов в мировом искусстве и отличается фантазией, остроумием и артистизмом. Использование разнообразных материалов и предметов придает произведениям особую прелесть и блеск. Многие из них созданы в заключении: Параджанов был отстранен советской системой от кино на 15 лет, из которых 1973-1977 и 1982 провел в тюрьмах и лагерях строгого режима.

В музее использованы художественные и экспозиционные принципы самого С.Параджанова. За 27 лет музеем организовано 64 выставок в 30-ти странах.

Саркис Параджанян — Краткая биография

Сергей Иосифович Параджанов (Саркис Овсепович Параджанян) родился 9 января 1924 года в Тбилиси (на тот момент – Тифлис), в армянской семье. Сергей Параджанов еще в детстве увлекся театром и искусством. В 1942 году Сергей Параджанов поступил на строительный факультет Тбилисского института инженеров железнодорожного транспорта. Однако вскоре он оставил этот вуз и в 1943 году поступил на вокальный факультет Тбилисской консерватории.

В это же время брал уроки танца при Тбилисском оперном театре имени Палиашвили. Во время Второй мировой войны в составе концертной группы выступал в военных госпиталях.

После войны в 1945 году Сергей Параджанов перевёлся в Московскую государственную консерваторию, учился вокалу у известного педагога Н. Л. Дорлиак. Но его привлек кинематограф, и в 1946 году он поступил на режиссёрский факультет ВГИКа, где учился в мастерской И. А. Савченко. В период обучения Параджанова во ВГИКе этот вуз имел славу «окна в Европу».

В 1948 году ученики И. А. Савченко приняли активное участие в съёмках его фильма «Третий удар». В этом же году ученики И. А. Савченко вместе с учителем приступили к работе над фильмом «Тарас Шевченко». По воспоминаниям Г. Г. Мелик-Авакова, именно Параджанов предложил на роль Шевченко тогда ещё молодого актёра С. Ф. Бондарчука.

Судьба режиссёра резко изменилась в 1964 году: на Киевской киностудии Сергей Параджанов снял фильм «Тени забытых предков» по мотивам произведений М. М. Коцюбинского. Этот «эпический сказ» повествовал о жизни гуцула Ивана, о его любви к Маричке, принадлежащей к соседнему враждебному клану. В фильме поднимаются основные философские вопросы, к которым Параджанов вернётся не раз: рок, жизнь и смерть, любовь, телесное и душевное.

12 апреля 1966 года Сергей Параджанов уехал в Ереван и приступил к работе над фильмом «Сая́т-Нова́». В сценарии к нему он реализовал свои предыдущие задумки: лаконичность, скупость средств выражения, практически полное отсутствие речи. При этом одновременно фильм наполнился этнографичностью, психологизмом, символизмом и аллегориями. Режиссёр, как и прежде, поднял глубинные философские вопросы: жизнь и смерть, любовь, плотское и духовное, путь поэта.

Помимо фильмов Сергей Параджанов трудился над созданием изобразительных произведений в технике коллажа. Многие его работы экспонировались на выставках, их собрание можно увидеть в книге Василия Катаняна «Параджанов. Цена вечного праздника».

Скончался Сергей Иосифович Параджанов 21 июля 1990 года от рака легких в Ереване, куда приехал работать над автобиографической картиной «Исповедь».

Յուրաքանչյուր արտակարգ իրավիճակում տուժածին արդյունավետ օգնություն ցուցաբերելու համար անհրաժեշտ է պարզել, թե նա ինչ վնասվածքներ ունի եւ ինչ վիճակում է, այսինքն պետք է զննել :
Տուժածին զննելիս առաջին հերթին պետք է ստուգել կենսական կարեւոր համակարգերի գործունեությունը, այսինքն՝ գիտակցությունը, շնչուղիների անցանելիությունը եւ շնչառությունը, անոթազարկը եւ ուժեղ արյունահոսության առկայությունը:
Նախ անհրաժեշտ է հնարավորին չափ շուտ հայտնաբերել եւ դադարեցնել ուժեղ արյունահոսությունը: Ուժեղ արյունահոսության առկայությունը պարզելու համար ուշադիր զննեք տուժածին ոտքից գլուխ: Սովորաբար այն ակնհայտորեն երեւում է շիթով բխող արյան, գոյացած արյան լճակի տեսքով:
Այնուհետեւ ստուգում ենք տուժածի գիտակցությունը: Խոսում նրա հետ, պարզ հարցեր եւ հրահանգներ տալիս . «Դու ինձ լսո՞ւմ ես, եթե լսում ես, աչքերդ բացիր, ձեռքս սեղմիր, որեւէ նշան տուր»:
Եթե տուժածը ոչ մի կերպ չի արձագանքում, նշանակում է` նա անգիտակից:
Անգիտակից վիճակում տուժածի մկանները, այդ թվում նաեւ լեզուն, թուլանում են: Եթե տուժածը պառկած է մեջքի վրա, նրա լեզուն հետ է գնում դեպի ըմպան՝ փակելով շնչուղիները: Ժողովրդի մեջ ընդունված է այն կարծիքը, որ գիտակցությունը կորցրած տուժածի լեզուն կուլ է գնում: Եվ մարդիկ փորձում են տարբեր կերպ բացել տուժածի բերանը, լեզուն բռնել՝ վնասելով տուժածին: Մի՛ արեք նման բան: Կարելի ավելի հեշտ ու անվնաս օգնություն ցույց տալ:
Շնչուղիների բացում կատարելու համար ձեր մի ձեռքը դրեք տուժածի ճակատին, իսկ մյուս ձեռքով բռնելով կզակից՝ գլուխը զգուշությամբ հետ տարեք, կզակը բարձրացրեք: Այս գործողության շնորհիվ լեզուն ազատում է շնչուղիների մուտքը: Բութ մատը տեղադրեք ստորին շրթունքից ներքեւ եւ զգուշորեն բացեք տուժածի բերանը: Անհրաժեշտության դեպքում անձեռոցիկով կամ թաշկինակով մաքրեք տուժածի բերանում կուտակված լորձը, հեղուկները եւ այլն:
Անչափահասների դեպքում գլուխը պետք է ավելի քիչ հետ տանել, իսկ ծծկերների մոտ բարձրացնել միայն կզակը:
Շնչուղիները բացելուց հետո, առանց գլխի դիրքը փոխելու ստուգեք տուժածի շնչառությունը: Մոտեցրեք ձեր ականջը տուժածի բերանին, հայացքն ուղղեք նրա կրծքավանդակին եւ որովայնին: Փորձեք տեսնել, լսել եւ այտով զգալ շնչառությունը 5-10 վայրկյանի ընթացքում:
Տուժածի զննման մյուս քայլն անոթազարկի ստուգումն է: Անգիտակից տուժածի անոթազարկը նպատակահարմար է շոշափել քնային զարկերակի վրա: Անոթազարկը ստուգելու համար 2 կամ 3 մատները (բացի բութ մատից) պարանոցի ամենաբարձր կետից սահեցրեք կողք՝ պարանոցի կողմնային մասում գտնվող ակոսի մեջ:
Եթե մի կողմից անհնար է շոշափել անոթազարկը, փորձեք դա անել մյուս կողմից: Հիշե’ք, չի կարելի սեղմել 2 քնային զարկերակները միաժամանակ:
Ծծկեր երեխաների անոթազարկը ստուգում են գաղտունի վրա կամ բազկի միջին մասում, ներսի կողմից:

Եթե մարդ կորցրել է գիտակցությունը…

Գիտակցություն չունեցող, բայց շնչող տուժածին պետք է կողքի ապահովության դիրքի բերել: Պարզելով, որ մարդը չունի գիտակցություն, բայց շնչում է, առանց ժամանակ կորցնելու նրան շրջեք կողքի ապահովության դիրքի: Այն հնարավորություն է տալիս ապահովել շնչուղիների անցանելիությունը եւ բերանի խոռոչի պարունակության արտահոսքը: Այդ դիրքի բերելու համար տեղավորվեք տուժածի մարմնին մոտ, ձեր կողմի ձեռքը բացեք նրա մարմնի նկատմամբ մոտավորապես ուղիղ անկյան տակ եւ բռնելով նրա՝ ձեզնից հեռու կողմի ուսից ու կոնքից՝ տուժածին համաչափ շրջեք դեպի ձեզ՝ կողքի: Վերեւում հայտնված ոտքը ծալեք եւ դրեք մյուս ոտքին:
Տուժածի շնչուղիների անցանելիության ապահովման նպատակով՝ բռնեք նրա ճակատից եւ կզակից, հետո գլուխը զգուշությամբ հետ տարեք՝ միաժամանակ դեմքը շրջելով դեպի ներքեւ, եւ բացեք նրա բերանը: Շրջելուց հետո տուժածը պետք է հենված լինի ծալված ոտքի եւ ուսի վրա: Տարբերություն չկա, թե որ կողմի վրա դուք կշրջեք տուժածին: Սակայն, եթե տուժածը հղի կին է, ապա նրան պետք է շրջել ձախ կողմի վրա:
Տուժածի շնչուղիների անցանելիությունն ապահովելու համար գլուխը զգուշությամբ հետ տարեք՝ միաժամանակ դեմքը շրջելով դեպի ներքեւ: Բացեք նրա բերանը:
Կողքի ապահովության դիրքի բերելիս զգույշ եղեք, հատուկ ուշադրություն դարձրեք գլխին եւ պարանոցին: Հնարավորության դեպքում տուժածին շրջեք առնվազն 2 հոգով, որոնցից մեկը պետք է պահի գլուխը:
Կողքի ապահովության դիրքի բերելուց հետո՝ անհրաժեշտ է պահպանել տուժածի մարմնի նորմալ ջերմաստիճանը, որի համար կարելի է նրա վրա ծածկոց գցել։
Գիտակցության բացակայությունը լուրջ իրավիճակ է, եւ յուրաքանչյուր դեպքում պետք է ահազանգել շտապ օգնություն: Մինչեւ մասնագիտական օգնության ժամանումը վերահսկեք տուժածի վիճակը՝ պարբերաբար ստուգելով նրա անոթազարկը, շնչառությունը եւ գիտակցությունը:
Ինչպես արդեն ասվեց, անգիտակից տուժածի մոտ բացակայում են կլլման եւ հազի ռեֆլեքսները, այդ իսկ պատճառով չի կարելի անգիտակից տուժածին խմեցնել, կերակրել կամ նրա մոտ փսխում առաջացնել:
Անոթազարկը ստուգելով՝ դուք կարող եք գաղափար կազմել սրտի աշխատանքի մասին: Փորձեք հաշվել անոթազարկի հաճախականությունը: Նորմալ վիճակում անոթազարկի հաճախությունը րոպեում հետեւյալն է՝

Շնչառությունը ստուգելու համար ձեռքը դրեք տուժածի որովայնին եւ հաշվեք շնչառական շարժումները: Նորմալ վիճակում անոթազարկի հաճախականությունը րոպեում հետեւյալն է՝

Շնչառության եւ սրտի աշխատանքի՝ նորմայից շեղումները խոսում են տուժածի վիճակի փոփոխության մասին: Եթե ժամանակի ընթացքում դրանք դանդաղում են կամ արագանում, դառնում անկանոն, ապա տուժածը կարճ ժամանակում կարող է ունենալ սրտի կամ շնչառության կանգ, եւ ընդհակառակը՝ վիճակը կարող է բարելավվել, անգամ գիտակցությունը վերականգնվել: Ուստի դրան պե՛տք է ուշադրություն դարձնել:
Վերահսկման տվյալները գրանցեք եւ առաջնային ու երկրորդային զննման տեղեկությունները հանձնեք ժամանող շտապ օգնության անձնակազմին:
Առաջնային զննում կատարելուց եւ անհրաժեշտության դեպքում համապատասխան անհապաղ օգնություն ցուցաբերելուց հետո պետք է կատարել երկրորդային զննում՝ հայտնաբերելու համար տուժածի կյանքին անմիջական չսպառնացող վնասվածքները եւ վիճակները: Երկրորդային զննման քայլերն ավելի մանրամասն կքննարկենք հաջորդ համարներում:
Այսպիսով, անգիտակից տուժածին օգնելու համար պետք է նրան շրջել կողքի դիրքի եւ անընդհատ վերահսկել նրա վիճակը, մինչեւ շտապ օգնության ժամանումը:

Армения – это страна с древней историей и богатой культурой.   Фактически, это одна из стран мира с древнейших центров цивилизации. Научные исследования, многочисленные археологические находки и старые рукописи доказывают, что Армянское нагорье является самой колыбелью цивилизации. 

Некоторые из самых древнейших артефактов в мире были найдены в Армении. На территории Армении были найдены изображения сельского хозяйства (7,5 тыс. Лет) и винодельческого объекта (6 100 лет), самая старая кожаная обувь в мире (5,500 лет), обсерватория неба «Караундж» или «Зорац Карер» (7,5 тыс. лет), и много другое. 

Индийское издание «The Economic Times» представило статью про Армению, где автор проводит экскурсию по территории нашей страны, красиво описывая ее достопримечательности.

По мнению автора, ереванский пейзаж цвета миндаля и архитектурный комплекс Каскад выглядит завораживающим.

«Армения со своими идиллическими достопримечательностями, монастырями, журчащими ручьями, лазурными озерами как с картинки. Будучи одной из колыбелей мировой цивилизации, Армения — первая страна в мире, которая официально приняла христианство как государственную религию в 301 году. Страна, которая окружена сильными соседями (Турция, Грузия, Азербайджан, Россия и Иран), также находится на геополитическом и культурном перекрестке»,- говорится в статье.

Вся Армения представляет собой огромный музей под открытым небом, рукотворные экспонаты которого были созданы десятки и даже сотни тысяч лет назад. Эта страна и ее цивилизация традиционно считаются одной из древнейших в мире. И, как показывают новые открытия, сделанные в Армении, само возникновение мировой цивилизации не только уходит вглубь истории на много тысяч лет, но и уровень ее развития был гораздо выше и удивительнее, чем это считали раньше.

У врача

В аптеке

День святого Валентина пришел в Россию из-за границы, но сразу же прижился на русской почве и стал, пожалуй, одним из любимейших праздников российской молодежи. Кто же такой этот святой Валентин и почему его имя связано с праздником влюбленных?

В III веке нашей эры правил в Риме суровый и решительный император Клавдий. Больше всего он любил войну и хотел, чтобы его воины никогда не отвлекались от

великого ратного дела. Но, увы! Стрелы Амура поражали доблестное войско Клавдия точнее неприятельских. Солдаты и их начальники влюблялись, женились и оставляли военную службу. Тогда Клавдий издал указ, запрещающий жениться. Но тут на помощь влюбленным пришел молодой священник Валентин. Вопреки императорскому указу, он стал тайно проводить обряд венчания. Узнав об этом, Клавдий повелел бросить Валентина в темницу.

Но любовь и под мрачными сводами подземелья отыскала молодого священника. Он влюбился в дочь своего тюремщика и стал посылать ей любовные послания.
Близкая смерть не устрашила его. В самый день своей казни – 14 февраля 270 года – Валентин сумел передать своей возлюбленной нежное и теплое письмо.
Гибель молодого священника, влюбленного и не увидевшего своего счастья, осталась в памяти людей.

Позже церковь причислила Валентина к лику святых. А влюбленные всего мира избрали его своим покровителем. В этот день они дарят своим избранницам подарки и посылают любовные открытки – валентинки. Такие открытки – настоящие произведения искусства. Они изготавливаются на ажурной бумаге с шелковыми вкладышами внутри. Но это – в Англии, Германии,
Америке. Влюбленным в России пока приходится довольствоваться записками с изображением пронзенного стрелой сердца. В некоторых странах влюбленные юноши накануне праздника под покровом ночи крадутся к дому своих
избранниц. Они оставляют на ступеньках свои дары, звонят в дверь и стремглав убегают, чтобы их не успели узнать. Пусть любимая ломает себе голову, от кого из
своих поклонников она получила подарок!

Некоторые влюбленные ночами прохаживаются под окнами своих девушек, рассчитывая на то, что избранница  окликнет юношу, назвав его своим Валентином. Девушки в это время ужасно волнуются: вдруг придет вовсе не тот, кого они хотели бы видеть. Весь этот волшебный день влюбленные общаются друг с
другом также на языке цветов. Подаренные девушке анемоны говорят: «Не кажется ли тебе, что нам давно пора быть вместе?». Хризантемы горько сетуют: «Я знаю, что
ты – крепкий орешек, но я готов ждать!». Гвоздики признаются: «Я с ума схожу, когда вижу тебя!». Нарциссы уверяют: «Я обожаю твою душу!..». Орхидеи
свидетельствуют: «Ты – одна из миллиона!»; а ирисы громко восклицают: «Я в огне!..».
А что означает букет цветов? О, это целая речь. В день святого Валентина такие речи «звучат» по всему миру.
Задание

2. Проверьте, правильно ли вы поняли содержание текста, ответив на следующие вопросы.

1. Является ли День святого Валентина исконно русским
   праздником?
2. Расскажите историю возникновения этого праздника.
3. Как общаются влюбленные между собой в этот день?
4. Ответьте на вопрос текста: «А что означает букет
   цветов?»
5. Приведите свои примеры символики цветов.
   Используете ли вы сами язык цветов?
6. А как вы празднуете день влюбленных?

3. Подберите все возможные определения к приведенным ниже словам.

Император, молодежь, дело, солдат, служба, указ, обряд, темница, подземелье, записка, юноши, поклонник, цветок.

4. Замените выделенные слова на близкие по смыслу.

• Клавдий издал указ, запрещающий жениться.
• Солдаты женились и оставляли военную службу.
• Вопреки императорскому указу, он стал тайно
  проводить обряд венчания.
• Император повелел бросить Валентина в темницу.
• Любовь отыскала молодого священника даже под мрачными сводами подземелья.
• Юноши накануне праздника под покровом ночи крадутся к дому своих избранниц.
• Они оставляют на ступеньках свои подарки и стремглав
  убегают.
• Некоторые влюбленные ночами прохаживаются под
  окнами своих девушек, рассчитывая на то, что избранница окликнет юношу.

5. Вставьте пропущенные предлоги.

Римский император … династии Юлиев; расширена …счет сената; выдвигал людей … числа всадников; постройка гавани … Остии; превратилась … римскую
провинцию; писал труды … истории; прижился … русской почве; один … любимейших праздников; пришел … помощь; не отвлекались … дела; отыскала … мрачными сводами подземелья; влюбился … дочь тюремщика; осталась … памяти людей; изготавливаются … ажурной бумаги; причислили … лику святых; бумаге … шелковыми вкладышами; записками … изображением сердца; общаются друг … другом … языке цветов; … день святого Валентина; звучат … всему миру; подарок …поклонников.

6. Раскройте скобки, используя слова и сочетания слов в нужной форме.

1.Клавдий был отравлен (честолюбивая жена Агриппина). 2.День святого Валентина стал одним из любимейших праздников (российская молодежь). 3. Имя святого Валентина связано (праздник влюбленных). 4. Больше всего император Клавдий любил (война). 5. Он хотел, чтобы его воины никогда не отвлекались (великое ратное дело). 6. Солдаты и их начальники влюблялись, женились и оставляли (военная служба). 7. Молодой священник Валентин пришел на помощь (влюбленные). 8. Вопреки(императорский указ), он стал тайно проводить обряд венчания. 9. Узнав об этом, Клавдий повелел бросить(Валентин) в темницу. 10. Любовь и под мрачными сводами подземелья отыскала (молодой священник).

7.Составьте предложение, используя слова в нужном порядке и в нужной форме.

1. Валентин, венчания, проводить, тайно, стал, обряд.
2. Друг с другом, влюбленные, на, общаться, цветы, язык.
3. Священник, на, молодой, помощь, Валентин,
   влюбленные, прийти.
4. Император, суровый, война, и, всего, решительный,
   больше, Клавдий, любить.
5. Валентин, своим, всего, влюбленные, покровитель, мир, избирать.

Սահուն քայլերով, աննշմար, որպես քնքուշ մութի թև,

Մի ըստվեր անցավ ծաղիկ ու կանաչ մեղմիվ շոյելով.
Իրիկնաժամին թփերն օրորող հովի պես թեթև
Մի ուրու անցավ, մի գունատ աղջիկ ճերմակ շորերով…

Արձակ դաշտերի ամայության մեջ նա մեղմ շշնջաց,
Կարծես թե սիրո քնքուշ խոսք ասաց նիրհող դաշտերին.—
Ծաղիկների մեջ այդ անուրջ կույսի շշուկը մնաց
Եվ ծաղիկները այդ սուրբ շշուկով իմ սիրտը լցրին…

 1908